همین دوشنبه‌ای که گذشت، روزی بود که از مدتی قبلش، سینماگرهای این مملکت پیغام‌پسغام داده بودند به هم که برای احقاق حقوق مسلمه‌ی خود جمع شوند در خانه‌ی خودشان، خانه‌ی سینما، خیابان بهار، کوچه‌ی سمنان. قضیه هم صنفی بود صرفن، یکیش مساله‌ی سهمی از فروش هر فیلم که باید اختصاص می‌یافت به صنوف سینمایی به جهت مسایلی از قبیل بیمه و بیکاری و الخ. دوشنبه غروب که داشت نزدیک می‌شد، درجه‌حرارت گردهمایی هم کم‌کم بالا رفت. پایش کشیده شده بود به فیس‌بوک و بالاترین و فیلان. یک جوری که انگار قرار است این گردهمایی بشود چیزی شبیه همه‌ی وقت‌هایی که ملت برای اعاده‌ی حق مسلم‌شان جمع شده بودند به سال سیاه هشتادوهشت. سران خانه‌ی سینما گردهمایی را لغو کردند، تحت فشار برادران فیلان. دلایل‌شان را هم یک‌جوری در لفافه گفتند که هر عاقلی خودش فهمید ماجرا از چه قرار است.
حالا توپ در زمین آقای شمقدری و دوستان نابابش است. خانه‌ی سینما، به عنوان یکی از معدود تشکل‌های غیردولتی، قدرت خود را نشان داده است. وقت آن است که با این پشتوانه، بشیند سر میز مذاکره. امتیاز بگیرد. حسن نیت‌اش را ثابت کرده، از خشونت، از آتودادنِ دستِ اغیار پرهیز کرده و مثل یک آدم بالغ، و محق، می‌تواند که بر سر خواسته‌هایش بایستد سفت.
سرهرمس کامنت خاصی ندارد البته. جز این که یک جایی ته دلش خوش‌حال است از هوشمندی خانه.
|
Post a Comment