|
2012-02-24  همه‌چی آرومه... ویدیو، چیدمان و ساخته‌های هاله انواری در «زیبادشت» که همین روزها در گالری آران قابل تماشا/بازی‌ست، سرهرمس را یاد خنده‌های کیچ و تکثیرشده‌ی فیگورهای «یو مین‌جون» می‌اندازد. همان‌قدر بدبینانه و واقعی. هاله انواری سنسورهای خوبی دارد. خوب جوری توانسته یک سیمای سمعی‌بصری از وضعیت این روزهای تهران بعد از ماجراهای عجیب و سورئالی که در این یکی دو سال پشت سر گذاشته، جلوی چشم‌مان بگذارد. می‌خواهم بگویم واکنش هاله انواری به اتفاقاتی که روی آسفالت این شهر، و کمی بعدتر روی در و دیوار این شهر افتاده و دارد می‌افتد، همان واکنشی است که آدم انتظار دارد ببیند، بشنود و بخواند. توصیه می‌کنم این هفت‌هشت‌ده روزی که از نمایشگاه‌ش باقی‌ست را از دست ندهید. Labels: از پرسه‌ها |
Post a Comment