آقای نادر تهرانی پیشنهاد می‌کند به‌جای این که این پروژه را به چشم یک معماری داخلی ببینیم، آن را جوری نگاه کنیم که انگار یک استراتژی معمارانه است در مقابل محدودیتی که یک فضای کوچک به آدم تحمیل می‌کند. که نتیجه‌ی این استراتژی، شده یک پاسخ منطقی برای ایجاد حداکثر جا در حداقل فضا. آقای نادر تهرانی این‌ها را در جلسات بررسی پروژه‌ی «استودیوی کوی فراز»، در دهمین دوره‌ی جایزه‌ی «معمار» می‌گوید، سال ۸۹، دوره‌ای که این پروژه یکی از طرح‌های برگزیده‌ی هیات داوران شد.
استودیوی کوی فراز را «طراحان و بناکنندگان زاو» طراحی و بنا کرده‌اند. یک آپارتمان معمولی ۵۸مترمربعی را برداشته‌اند تبدیل کرده‌اند به یک چنین فضای چشم‌نواز و کارآمدی. تا توانسته‌اند «چیز»ها را، رادیاتورها و سرویس‌ها و کمدها و چراغ‌ها و پنجره‌ها و دستگیره‌ها و کلیدها و پریزها و پرده‌ها را، برده‌اند گذاشته‌اند داخل دیوارها و سقف‌ها. جوری که آزاد باشد فضا، آزاد باشد آدم در آن. گل ماجرا اما این‌جاست که دیاگرام معمول آشپزخانه را کلن برعکس کرده‌اند. آشپزخانه شده یک مجسمه که همه‌ی عناصرش را در دل خودش تعبیه کرده و آدم عوض آن که توی‌ش بچرخد، دورش می‌چرخد.
این‌ها را گفتم که برسم به این‌جا اما. «زاو»ی ها از رفقای جان سرهرمس هستند. رفاقتی که یک سال دیگر صبر کنیم سابقه‌اش می‌رسد به بیست سال. رفاقتی که خیلی وقت‌ها رنگ شراکت هم به خودش گرفته. از به‌ترین تجربه‌های شراکت و همکاری هم بوده خداوکیلی.
حالا این استودیو را گذاشته‌اند برای فروش. طبقه‌ی پنجم ساختمان بوعلی در کوی فراز. با چشم‌انداز معرکه‌ای از تهران. گفتم از همین تریبون خبرتان کنم. گاس که دل‌تان بخواهد یک استودیویی داشته باشید با این احوال. همین‌قدر سفید و خالص و تمیز و جادار و اوووفففف. به سرهرمس ایمیل بدهید اگر اطلاعات تکمیلی خواستید. یا اگر خودش را خواستید. کلن ایمیل بدهید به سرهرمس ات جی‌میل دات کام.
فیلم‌ش را هم بروید این‌جا ببینید و صفا کنید.
مثلا به لحاظ وام و اینا !
Post a Comment