اگر نگران لورفتن قصه هستید با سلام‌صلوات بخوانید.
نمایش «بهمن» ظاهرن در مورد مشکلاتی‌ست که تئاتر با به آن دست‌به‌گریبان است، از مدیریت سالن‌ها تا بی‌نظمی و بی‌مسوولیتی آدم‌ها و از همه مهم‌تر دم و دستگاه ممیزی. به قول بهرنگ رجبی، معادلی برای «میکس» مهرجویی. با این فرق که شرح یک موقعیت وجودی‌ست. شرح‌تر لااقل، نسبت به میکس. موقعیت انتخاب بین واقع‌بینی و فایده‌مندی و پراگماتیسم با ایده‌آل‌گرایی. قصه‌ی یک گروه تئاتری که با این که نظرات هیات بازبینی را وقت ممیزی نمایشنامه رعایت کرده‌اند، درست یک شب قبل از اجرای جشنواره، با کامنت‌های اصلاحی جدیدی مواجه شده‌اند که به زعم نویسنده‌ی اثر داخل نمایش، کلیت کار را دچار نقصان جدی می‌کند. گروه دو دسته می‌شوند، آن‌ها که اعتقاد دارند باید یک‌جوری با اصلاحات جدید کنار آمد،حتا به قیمت حذف کامل یک پرده، و آن‌ها که می‌گویند باید قید اجرا را به نشانه‌ی اعتراض زد. وضعیت وقتی دشوارتر می‌شود که هزینه‌ی اجرانرفتن‌شان می‌شود یکی‌دوسال محرومیت عوامل، از فعالیت در تئاتر.
آشنا نیست؟ دارد از موقعیتی می‌گوید که یا باید قهر کرد و تحریم، یا وارد بازی شد و ادامه داد و رای داد و امیدوار بود. از عواقب تحریم می‌گوید و فواید ادامه‌دادن. از رفتن و قهرمانی و شهیدشدن تا نرمش قهرمانانه و لیز خوردن و دل بستن به پیشرفت‌های کوچک و ماندن.
آقای روحانی، رییس‌جمهور منتخب‌مان، در دیدار با آقای خامنه‌ای، از ۹ دی حرف زده. حرف‌هایی که هیچ‌کدام دوست‌شان نداریم. نیمه‌ی‌پرلیوان‌بین‌ها می‌گویند دارد اعتماد آقای خامنه‌ای را به خودش و تیم‌ش و برنامه‌هایش جلب‌تر می‌کند. می‌گویند دارد راه را کمی برای ورود آدم‌هایش به خبرگان و مجلس هم‌وارتر می‌کند. می‌گویند این بابا به هرحال قرار بوده رییس جمهوری اسلامی ایران باشد نه رییس اپوزوسیون. نیمه‌ی‌خالی‌بین‌ها می‌گویند داری چاپلوسی بی‌فایده می‌کند. از سوابق مشابه آقای روحانی در این موضوع مثال می‌آورند. ناامید می‌شوند. یک دسته‌ی سوم همیشگی هم داریم که دسته‌ی دیدی‌گفتم‌ها هستند که ان‌شاالله خداوند هدایت‌شان کند به هر حال.
دل نویسنده‌ی «بهمن» البته با واقع‌نگری‌ست. با ادامه‌دادن و قهرنکردن و قدم به جلوبرداشتن. دل سرهرمس هم، طبعن.
#چرابایددرانتخابات‌شرکت‌کنیم‌کلن
چرا؟
Post a Comment