1
ماجرای داش‌آکل و طوطی مربوطه را که یادتان هست، این جناب نقطه یک سری پایان مدرن بامزه برای‌اش نوشته‌اند که به خواندن‌اش می‌ارزد.

2
خانم زیتون هم آن خانمی را که تازه مسلمان شده بود و در برنامه‌ی آشغال کوله‌پشتی شرکت کرده بود و شویی راه‌انداخته بود که دم خروس‌اش بدجوری هویدا بود، در این‌جا هجو بامزه‌ای نموده‌اند که اگرچه یخده دیر داریم لینک می‌دهیم اما باز هم خواندنی است. توضیح این که سر هرمس مارانای بزرگ متاسفانه برنامه‌ی مورد نظر را ندیده است تا لذت وافری هم همان وقت تماشای اصل قضیه ببرد. این هم از خواص تله‌ویزیون ندیدن است!

3
داریم برای خودمان یک تقسیم‌بندی محتوایی در باب وبلاگ‌نویس‌های مهاجر و وبلاگ‌نویس‌های مقیم وطن می‌نماییم که اگر قسمت‌تان شد، روزی همین‌جا قلمی‌اش خواهیم کرد. گفتیم یک آنونسی داده باشیم! بیش‌تر در این باب که موضوعات و دغدغه‌های این دو گروه تقریبن قابل مقایسه است و یک امتیاز بزرگ برای مقیم‌های وطن این که برای نوشتن خیلی راحت‌تر از کدها و نشانه‌‌های موجود در پیرامون‌شان استفاده می‌کنند و کم‌تر مجبور به توضیحات می‌شوند! (حالا این مکین نیاید هی کامنت بدهد که سر هرمس جان ما که می‌دانیم این هم از همان چیزهایی است که هیچ‌وقت روی پابلیش به خودش نخواهد دید ها!)

4
خانم مارانای دوست‌داشتنی‌مان پشت فرمان هستند و در جاده می‌رانند. جناب جونیور در کنار ایشان، در صندلی مخصوص‌شان در شُرُف امر خطیر خواب هستند. ما هم برای خودمان عقب ماشین یله شده‌ایم و چیزکی می‌خوانیم. (آواز نه ها!) خانم مارانا با آن‌چنان صدای بهشتی و لطیف و زیبایی برای جناب جونیور لالایی می‌خوانند که ما هم خواب‌مان می‌‌برد! خوابی آرام، عمیق، دل‌چسب و ملایم. بیدار می‌شویم بعد از یک ساعت. هوا گرگ و میش است. به مازندران وارد شده‌ایم. رنگ سبز و کبودی دم غروب، احاطه‌مان کرده است. بدجوری هوس آب‌جو می‌کنیم.

5
زئوس خیرش بدهد که یک دو روزی بین قضیه فاصله انداخت تا یک تعطیلات خوشی برای‌مان جور شود که هوای شمال در این وانفسا، خرس را آدم می‌کند، چه برسد به شما دوست عزیز! البته سعی خودمان را کردیم رعایت کلیت قضیه را بکنیم و ودکای خون‌مان را محدود نگه داشتیم و به‌جای‌اش، شراب خون‌مان را افزایش دادیم که خیرش به اموات همه برسد به حق افرودیت‌مان! غروب روز بازگشت هم نشسته بودیم روی تراس، رو به دماوندمان، کبودی شفاف غروب بعد از باران را سیاحت می‌کردیم و شراب‌مان را می‌خوردیم و گرم می‌شدیم و زنده می‌شدیم و روح‌مان هی پرواز می‌کرد و بالاتر می‌رفت. خانم ماریزا هم که همیشه این جور اوقات، با صدای ملکوتی‌شان، لحظه‌های شکوه‌مان را رنگ‌آمیزی می‌کنند. یادمان باشد یک کرسی کنار آقای فردی مرکوری به ایشان در پانتئون خصوصی‌مان بدهیم.

پ.ن. دلیل خاصی ندارد. همین‌جوری حال‌مان زیادی خوب بود، به قول خانم ژرفا خواستیم بنویسیم‌اش که یادمان بماند!

6
آقای ب از کارهای عقب‌مانده‌ی بعدازسفر گفته بودند. به آن، وبلاگ‌های خوانده‌نشده و کامنت‌های مرورنشده‌ی پست‌های قبلی ملت را هم اضافه کنید، درد مکین و ما را می‌فهمید!

7
واقعن مجازات آدم‌ربایی و گروگان‌گیری یک پسر طفلک 9 ساله، آن هم به مدت 45 روز، همین 15 سال حبس تعزیری و نیم‌دیه‌ی آدم و 200 هزارتومان پول است؟! شما آدم‌های فانی زده به سرتان؟! در المپ ما، مجازات هرگونه آزار و اذیت و ارتکاب جرمی نسبت به کودکان و خردسالان، نقره‌داغ، بستن به چهار اسب سرکش، دریدن و سوزاندن تمام اعضا و جوارح بدن فرد خاطی است. با کسی تعارف هم نداریم! با این قوانین مجرم‌نوازتان گور خودتان را عمیق‌تر کرده‌اید!

پ.ن. بعضی از این خبرهای صفحه‌ی حوادث سر هرمس مارانای بزرگ را هم از کوره به در می‌برد.

8
باز هم از روزنامه‌ی روزگار که گویا جانشینی برای شرق خودمان شده است، داشته باشید طالع‌بینی کارگردان‌های معروف را که مجله‌ی کلوزآپ به مناسبت آغاز منطقه‌البروج تهیه کرده است. لینک‌اش را لابد آقای بامدادمان خواهد گذاشت! اما کشف این نکته که آقای وودی آلن و گدار و کوستریتسا (درست است بالاخره یا ما هم مثل انگلیسی‌زبان‌ها بگوییم کاستریکا خانم 76 نایاب؟!) و ترنس مالیک هم مثل سر هرمس مارانای بزرگ از متولدین نیماسپ یا قوس هستند، حالی داد ها!

پ.ن. گاس که امروز ما کمی جلف شده باشیم، اشکالی دارد؟!

9
سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور، به مثابه مغز متفکر دولت است. حالا مغزی که دارد خود به خود متلاشی می‌شود و باقی‌اش را هم دولت فخیمه به دستان مبارک خودش و به‌ویژه، رییس‌جمهور محبوب‌القلوب‌مان، زحمت‌اش را می‌کشد، شما خودتان آخر و عاقبت‌اش را بسنجید. ظریفی می‌گفت اگر آمریکا به ایران حمله می‌کرد، مجموع خسارت آن کم‌تر از خسارتی بود که در یک سال اخیر، دولت عزیزمان به پیکر اقتصادمان وارد کردند! نکته‌ی بی‌ربط‌اش هم این است که وقتی در رقابت بین یکی از شرکت‌های اقماری سپاه و بانک پارسیان برای خرید سهام عرضه‌شده‌ی ایران‌خودرو، بانک پارسیان برنده می‌شود و آن یکی حریف، نمی‌تواند سهام مورد نظر را به‌دست آورد، بانک پارسیان و مدیرعامل‌اش کله‌پا می‌شوند و طبق معمول خروارهای دروغ و جفنگ، روانه‌ی دنیای رسانه‌ها می‌شود که چنان بوده و چنان. کلی از اخبار واقعی و علل اصلی وقوع حوادث را در همین گپ‌های مختصر ایام مقدس نهارخوری در این ماه پربرکت (!) از کانال همین دوستان سپاهی می‌شنویم و به روی خودمان نمی‌آوریم ها!

پ.ن. البته ما عمومن با بچه‌های سپاه نه هم‌کار هستیم و نه نهار می‌خوریم! سوء‌تفاهم نشود! یک بده‌بستان‌های لایتی داریم که شرح‌اش مثنوی هفتادمن کاغذ می‌شود که خودش یک قصه‌ی دیگر است.

10
آخ که بازبینی این ده سیزن friendsمان تمام بشود، بنشینیم یک دل سیر کتاب بخوانیم و فیلم ببینیم! (مکین چرا نمیای بگیری‌شان پس دخترم؟!)