Sir Hermes Marana

2008-05-14

آن خطِ سوم منم!

چون گفتنی باشد/ و همه عالم، از ریش من، آویزد/ که مگر نگویم.../ اگرچه بعد از هزار سال باشد/ این سخن/ بدان کس برسد که/ من خواسته باشم.

شمس تبریزی

سخنش رسید. گیرم نه بعد از هزار سال، گاس که بیست سال، کم و بیش. لابد اگر آن سال‌ها وبلاگی بود و گوگل‌ریدری و شِرکردنی، این نوت‌ها و یادداشت‌ها و زیرخط‌کشیده‌ها، نوشته نمی‌شد با آن خودکاربیک‌های آبی، روی تکه‌های حالازردشده‌ی کاغذ‌های خط‌دار و نمی‌رفت زیرِ فرش، درست همان گوشه‌ی دنجِ اتاق، در جوار آن کتاب‌خانه‌ی کوچکِ دم‌دستی.

میراثش، تحفه‌ای که ماند، برای من، ما، همین شِرکردنی‌هایی بود از لابه‌لای انبوه کتاب‌هایی که می‌آمد و می‌رفت و گاه، می‌ماند. یکی مثل همین «خطِ سوم» آقای صاحب‌الزمانی، که سرزدن به آن، شده بود آیینی که در هر سفر تکرار می‌شد، برای من. این بار اما طاقت نبود. یا فرصت بود. یا دل‌نگرانیِ محوی که نکند دستی دیگر، محرم یا نامحرم، بیاید بچسبد به این گوهر، این کتاب و سفرِ بعد، آن‌جا، در آن کتاب‌خانه‌ی دوست‌داشتنی نباشد. خط سوم خزید و رفت در چمدان، لابه‌لای لباس‌ها. رسید به کتاب‌خانه‌ی این خانه، این‌جا.

تکه‌شعری بود گاهی، از سعدی که محبوب بود، از حافظ که رازدار بود، از شاعری گم‌نام، حکایتی بود نغز از باستانیِ پاریزی، از میانِ آن همه کتاب‌های هفت و هشت‌دارش. شِرشدنی‌هایی که برای مخاطب نامعلومی، اگرچه بعد از هزار سال باشد، کنار گذاشته می‌شد، تا وقتش برسد.

راست می‌گویند که کتاب‌ها سن و سال دارد خواندن‌شان. به قولِ آقاپیمانِ قاسم‌خانی، باید فهرستی ساخت برای روزهای بازنشسته‌گی، از برخی کتاب‌ها. بعد لابد آن روزها، می‌شود که جاهایی را انتخاب کرد، دورشان خط کشید، جایی، داخل ریزتراشه‌ای، حفظ‌شان کرد برای کسی که وقتی سنش رسید به آن، پیدایش کند و حظ‌ش را ببرد.

این‌ها را نوشتم، گاس که بخواهم یک‌جوری بگویم فیدِ شرآیتمزهای دایی‌جان، عجیب خواندنی بود این روزها، اگر بود.

(میم‌جان این سرهرمس را هم بفرست با میرزایت برود گوسپندچرانی گاه‌گداری)

Comments:

ببین این لینک جدید منه، اگه دوست داشتی لینکت رو اصلاح کنی (:

http://kharmagazzz.blogspot.com

# |

Anonymous | 4:47 PM

چه گوسپندی بچرانیم.

# |

میرزا | 5:16 PM

خب اگر از ایشان چیز هایی هست شیر اش کنید ، این بلاگ اسپات برای آنوری ها هم سرویس دارد ها !

# |

Mr.bex | 12:09 AM

ببین هرمس من چون معمولاً کاری ندارم جز اینکه یاد خاطره ای بیفتم الان هم یاد خاطره ای افتادم!! این روزها من بدون لپ تاپم مثل نیاز بدون شلوارش هستم!! یعنی زندگی ام جز در مواقع معدودی پیش نمی رود. همه چیزم این توست ولی یادم است ده پانزده سال پیش خانواده علاقه نشان می دادند به زیاد کتاب خواندن من (که این روزها نمی خوانم) من یک قوطی فیلم داشتم توش کاغذهای ریزی گلوله کرده بودم که تو هر کدامشان اسم یک کتاب بود تا از توشان بیرون بکشم و کتاب خواندنم مهیج بشود.. الان که این پست تو را خواندم آن تکنولوژی برتر خاطرم آمد.. هرمس هرچه در زندگی ما جواب داده باشد مال همان سادگیست

# |

N | 1:32 AM

بعله خوب خدای بزرگ.. همیشه ساده ترین ها با شکوه ترینها هستند.مثل اتفاقات ساده ای که مجموعه شون میشه با شکوه ترین روزهای زندگی...راستی یه اتفاق ساده ی دوست داشتنی هم افتاده که من هی دوستش دارم و هی بهش فکر میکنم و یه جورایی خوش خوشانم میشه،جناب آقای خدای بزرگ شما میدونستید که ما هم مدرسه ای بودیم یه جورایی؟یعنی ما تو ساختمون روبروییتون اقامت داشتیم و البته گمونم اگر مقربین به درگاهتون درست اطلاع رسونی کرده باشند مثلا وقتی ما تازه روپوش خاکستری های مسخره ی پرورشگاهی رو تنمون کردیمو فکر کردند که بعله لابد دخترشان از سر اتفاق تیزهوش درامده شما احتمالا داشته اید اکسپایر میشدید از آن سیستم و رها میشدید در دامن طبیعت تا بدون یاری گرفتن از اندرزها و رهنمون های متعالی حضرت اژه ای و دوستان خودتان دوران با شکوه خداییتان را آغاز کنید...به هر حال ما هی به خودمان میبالیم که ای ول اتفاق و زندگی و دنیای کوچک و دهکده ی جهانی و از این حرفها.زیاده هم عرضی نیست به جز اینکه اقا مدرسه رو به گند کشیدند رسمی .این داداش کوچیکه ی ما که الان اخرین ورژن سمپاشی خاندان فخیمه ی ماست با خون اصیل و سابقه ی چندین نسل داداش و خواهر و پسر عمه و دختر دایی و غیره و سالک و رهرو حقیقی راه پر افتخار اسلاف و نیاکانش مصائبی رو اندر احوالات خائنین به خون اجدادی و خرخونهای تازه تاسیس در مدرسه تعریف میکنه که اگر بنشینید پای حکایاتش خون گریه میکنید به حال سازمان ملی پرورش انگلهای دامی/الاغهای دونده...

# |

Anonymous | 8:22 PM

خدای بزرگ عزیز
ما الان شدیدا دث استیج هستیم از شدت ذوق مرگی.فکرش را بکنید مثلا میشود اینطور نوشت گاس که تی ای خوبی هم از آب در بیاید:و خداوقتی اردی بهشت بار و بنه اش را بسته بود تا برود دراز بکشد روی نیمکت /قایم کند پاهایش را لای اطلسی ها/به خانه ی مان آمد...خرداد مان بوی اردی بهشت خواهد داد ومستی مان آذر و دی را
صورتی خواهد کرد
=))

# |

Anonymous | 11:31 AM

اهان یک حرف دیگر هم اینکه این دختر خوانده ی تان ئه سرین قرار بود در ان میتینگ تی ای نویسی -که بنده به دلیل بسیار مسخره ای حتی تا نزدیکی هایش هم آمدم و بعد باز مثل بچه مدرسه ایها هول برم داشت و به ئه سرین گفتم خجالت میکشم و نمی ایم و غریبیم میکند و این حرفها-به هر حال قرار بود یک پارچه ی سبز از همینها که گره میزندد به پنجره ها و هر جایی که میشود و من اصلا فلسفه اش را نمیفهمم خلاصه قرار بود ان پارچه ی سبز را گره بزند به دست شما یعنی دخیل ببند به شما از جانب من که بعد من خیالم راحت باشد که ای ول به شخص خدا دخیل بستیم و بعد هم یک فهرست بلند بالا از ملزومات و اقلام مورد نیاز را خدمتتان ارائه کند گاس که خداییتان افاقه کند و ما یک شبه کامروا شویم...اما علی الظاهر سرکار خانوم حتی سلام گرم و خالصانه ی ما را هم به محضر همایونی تان عرضه نداشته دخیل بستن که پیش کش...به هر حال ما از همین تریبون غصبی استعماری گرمترین ابراز ارادتها و خالصانه ترین سلامهایمان را روانه ی بارگاه باشکوهتان نموده اکیدا تقاضا مینماییم ما را مشمول فیوض الهی عام و خاصتان قرار دهید
و من المارانا التوفیق

# |

Anonymous | 12:24 PM

آن خطِ سوم منم!

Post a Comment