Sir Hermes Marana

2008-12-31

از سرشت‌های سوزناکِ زنده‌گی

می‌گویند آدم‌ها نیاز دارند، کلن. انواع و اقسام، رنگ و وارنگ. می‌گویند آدم‌ها نیاز دارند به هم‌دلی، بالاتر از خیلی نیازهای دیگر. می‌گویند آدم‌ها نیاز دارند گاهی فقط، یکی باشد که اوهوم‌اوهوم کند برای‌شان. یکی باشد که بلد باشد تاییدشان کند صرفن. بلد باشد که وقتی دارند غر می‌زنند، دل‌شان گرفته، روح‌شان مچاله شده، حفره‌های خالی دل‌شان زیادی بزرگ شده، دستی به مهر بکشد روی تن‌شان. پوست‌شان را لمس کند. و از این لمس‌کردن، پوست شکاف بردارد، آن‌قدر شفاف بشود که شکاف بردارد. جانِ جانِ جان‌شان بزند بیرون. خیال‌شان تخت بشود که کسی هست که دست‌شان را گرفته، همیشه. توفیری هم ندارد که این آدم، خانواده باشد، دوست باشد، عابری غریبه باشد، مردی/ زنی باشد که دمی پشتِ بار، گیلاسی به سلامتی‌شان رفته بالا، یا سگی باشد که صاف دارد با آن چشم‌های خیسش توی چشم آدم نگاه می‌کند. می‌گویند آدم‌ها خودشان نمی‌دانند معمولن، که تا چه حد هم‌دلی گره از کارشان باز خواهد کرد، اخم‌ و تَخم‌شان را پاک خواهد کرد، روح‌شان را جلا خواهد داد.

سرهرمس غالبن با خودش فکر می‌کند آدم‌ها، همان‌قدر که به هم‌دلی نیاز دارند، نیاز دارند که هم‌دلی کنند. نیاز دارند که دست بکشند روی پوستِ نازک‌شده‌ی آدم‌هایی که دوست‌شان دارند. نیاز دارند که ببینند خودشان را که دارند نوازش می‌کنند خسته‌گی روحِ محبوب‌شان را. نیاز دارند که کسی باشد که هم‌دلی‌اش را بیاورد پیش آن‌ها. نیاز دارند که گوش‌شان را بسپارند به حرف‌های تلخ و شیرینِ نازنینِ زنده‌گی‌شان. نیاز دارند که در آغوش بکشند روح و تنِ انسانی را که بلد است به زنده‌گی‌ِ نکبت‌شان رنگ بدهد. نیاز دارند که...

کلن آدم‌ها نیاز زیاد دارند، می‌دانید؟ خیلی هم بلد نیستند این نیازهای ریز و درشت‌شان را به زبان آدمی‌زاد بگویند. خیلی هم بلد نیستند چه‌طور و کی، کجا، نیازهای دل‌بندهای‌شان را برآورده کنند. دردِ آدم‌بودن به همین جور چیزهاست.

Comments:

خیلی خیلی خیلییییییییییییی محشر بود !

# |

Anonymous | 12:59 PM

بعد امان از وقتی که نیازهایش برآورده نمی شود :دی
.
.
.
آدم می ماند چه کامنتی بگذارد اینجا :| از بس همه چیز خوب و عالی است آدم بهتر است کامنت نگذارد تا تحسینش مبتذل نشود:دی

# |

Anonymous | 2:12 AM

خیلی زیبا می نویسید :)

# |

Anonymous | 3:12 AM

به شكل بسيار عجيبي استثنايي بود اين متن
در حدي كه حس كردم گويي دوربين مخفي بر احساسات و نياز هاي من تنظيم كرده بوديد و آنرا به تصوير در آورده ايد
چقدر برايم ملموس بود و حسم را نمي توانم دقيق و روشن بيان كنم
اما اين پست، ايام اخير مرا تصوير كرده است... نه تصوير بلكه هويدا كرده است

# |

Anonymous | 12:21 PM

سلام
امروز هم دوباره اين پست شما را خواندم
با اجازه مي‌خواهم عينا آنرا در وبلاگم قرار دهم، البته با ذكر منبع اصلي

# |

Anonymous | 10:59 PM

درسته همه آدم ها نياز دارند كه كه كسي حرفهاشونو گوش بده، دركشون كنه، مرحمي روي زخمشون بزاره و وقتي دلشون گرفت آه و نالشونو تحمل كنه، اما مهمه كه آدم جنبه شنيدن آهو ناله و دل گرفتگي آدمارو داشته باشه، درموردشون ناعادلانه قضاوت نكنه، دلشونو نشكنه، به گوينده احترام بگذاره و هميشه هميشه ديگرانو مقصر ندونه.......!!!!!!!!!!!چقدر خوب مي شد كه آقاي hermes marana اينارو هم در نوشته هاشون مي آوردن....

# |

Anonymous | 8:56 AM

گاهی وقت ها هم هر دو را می خواهند. نه این یکی را بیشتر ، هم دلی کردن را... بعد از چند لحظه به گمانم پشیمان می شوم آن یکی را بیشتر تر می خواهم، می طلبم. دل داری گرفتن را. کلن نیاز است.

# |

Anonymous | 2:20 PM

خیلی فوق العاده بود ,شاید همون چیزی بود که برای شروع صبحم بهش نیاز داشتم

شقایق

# |

Anonymous | 12:36 AM

چه صریح و راحت و چه حس خوبی که بدونی اون آدم رو داری
یک مامان
www.khaharaneh.blogfa.com

# |

Anonymous | 2:49 AM

از سرشت‌های سوزناکِ زنده‌گی

Post a Comment