«آدم به هیچ‌وجه در نوشتن این یا آن چیز آزاد نیست. آدم موضوع را انتخاب نمی‌کند. این چیزی است که مردم و منتقدان درک نمی‌کنند. راز شاه‌کارها در همین نکته نهفته، در سازگاری موضوع با خلق و خوی نویسنده.»
فلوبر، در نامه‌ای به روژه د ژنت
خوش‌بختی وبلاگ‌ها، عمومِ وبلاگ‌ها در همین جمله‌ی آخر است. که اصولن اگر پستی از وبلاگی سازگار نباشد با خلق و خوی نویسنده، دیگر پست نیست، وبلاگ نیست. مقاله‌ای است که جای اشتباهی منتشر شده است. بی‌خود نیست که پای خیلی از نوشته‌ها نمی‌شود ایستاد. که مثلن باید نویسنده بیاید توضیح بدهد که این را برای آن آدم، به سفارش آن آدم، یا به خاطر جو عمومی‌ای که آن روز غالب بود، نوشتم صرفن. یا هم که بی‌توضیحی، خودت را تماشا کنی بعدترها، وقتی داری ورق می‌زنی آرشیوت را، جلوی بعضی پست‌ها می‌ایستی و می‌بینی که چه همه خودت نبودی وقتِ نوشتن‌شان. چه همه اصلن مالِ تو نیست انگار آن کلمه‌ها و ویرگول‌ها و جمله‌ها و اصوات، آن نحوه‌ی اپروچ به موضوع اصلن.
یا هم که کلن حواست هست به خودت، به خلق و خوی خودت، به تغییرات خلق و خوی خودت، در گذر زمان، به گذر زمان.
|
كاش خواننده هر كامنتي رها نكند هم !
ايمان بياوريم به متفاوت بودن بعضي جاها و بعضي آدم ها !
Post a Comment