مرجان رضوی - بدون عنوان - از مجموعه‌ی دوشیزگان اوینون
ترکیب مواد روی مقوا - 35.25 - 1385
تعریف می‌کنند که آقای پیکاسو «دوشیزگان اوینون» را بعد از تماشای نمایشگاهی از ماسک‌های آفریقایی در پاریس کشیده بود. جماعتی هم اعتقاد دارند آقای پیکاسو در این نقاشی، در واقع یک جورهایی نیم‌نگاهی به تابلوی «لذت زنده‌گی» آقای ماتیس داشته. خدا عالم است در هر صورت. سنتِ کوبیسم (می‌بینید شما را به قرآن؟ کوبیسم هم می‌شود «سنت»، عاقبت. آدم به بادمجان هم دیگر نمی‌تواند به صورت لایف‌تایم‌گارانتد اطمینان کند) به هر حال دوران نخستین و تحلیلی و ترکیبی‌اش را برای خودش طی کرد. حالا هم این «دوشیزگان اوینون» مرجان‌خانم رضوی با کوبیسمِ سبکی (به سکونِ ب) البته نسبتی ندارند. نه خطوط و زوایای تند و تیز نقاب‌ها و چهره‌های روسپیانِ خیابان اونیون بارسلونای آقای پیکاسو را بر صورت‌شان دارند، نه پیکرشان آن‌طور دارد عرض و طول اندام می‌کند. گاس که اصلن نرمی و ولرمی‌شان بیش‌تر آدم را یادِ زن‌های ساده‌ی کاملِ آقای ماتیس، در بهشتِ عدن‌ای که تصویر کرده بیندازد. در واقع عنوانی که خانم رضوی برای این مجموعه‌شان انتخاب کرده‌اند، یک جور پینگ‌پونگِ دال و مدلولی‌ای بین این کارها و آن کار آقای پیکاسو برقرار می‌کند. وگرنه که تنهایی میان‌ساله‌ی سوژه‌ی خانمِ رضوی، نه شوری در سرش دارد و نه مهری به غریبه‌ها. برای خودش دراز کشیده و چرت می‌زند. انگار که بعدازظهر تابستانی باشد. وقتی که امیدی به مشتری نیست. یا نشسته در بزمی، نگاه می‌کند به جماعتی که به رقص و شادخواری‌شان مشغول‌اند. «دوشیزه»ی خانم رضوی، کفش به پا ندارد. رقصی میانه‌ی میدان کرده و حالا نشسته به خسته‌گی درکردن. بی‌که کسی بعد از رقص آمده باشد کنارش و سر صحبت را باز کرده باشد. آرایشِ اغراق‌شده‌اش خبر از سن و سالی می‌دهد که که اگر آدم تا آن روز کسی را برای خودش «جور» نکرده باشد، بعد از آن هم دیگر امیدی نباید داشته باشد، راستش.Labels: از پرسه‌ها
این تیکه را دوست داشتم زیاااااد !
دوشيزگان از چهل گذشته و به پنجاه رسيده . باكره هاي يايسه . دختران انتظار . دوشيزگان كنج خانه نشسته ي شهرستان ، روستا . آنان كه آرايش نداشته اشان، خبر ميدهد كه چه سالها گذشته است و نخواستند ، نتوانستند ، نگذاشتند ، نشد . جور نشد . نشد كه كسي را براي خود جور كنند ! و البته كه نبايد ديگر اميدي داشته باشند . كه ندارند .
همين هايي كه همين نزديكي ، همين بغل دستمان هستند اما چقدر جاي شان خالي است ، چقدر كه نيستند !
Post a Comment