Sir Hermes Marana

2010-06-19

سکوت می‌کنم. راه می‌روم و با خودم برای خودم زمزمه می‌کنم «به جرم آن‌که نکردیم شکر ِ روز وصال...» و هی تکرار می‌کنم این مصراع را. مصراع نجات‌دهنده است برای من. ربطی به حرف‌هایی که می‌شنوم یا اتفاقاتی که می‌افتد ندارد، اما من همیشه دوستش دارم این مصراع را. «به جرم آن‌که نکردیم شکر ِ روز وصال...به جرم آن‌که نکردیم شکر ِ روز وصال.. به جرم آن‌که نکردیم شکر ِ روز وصال...» یک آهنگ خرابی دارد این مصراع. یک التماسی دارد در خودش که نمی‌فهمی تا درونی نشود.

(+)

Comments:

سر هرمس جان من شرمنده‌ام. روم سیاه. می‌دانم که اینجور وقتها که مصرعی بیتی یا جمله‌ای چیزی اینجور حالی به آدم می‌دهد، اینکه یکی دربیاید عین خرمگس معرکه بگوید درستش چنین و چنان است، مصداق بارز محاربه و خون چنین موجودی مباح است. ولی تا آنجا که من می‌دانم این مصرع اینجوری‌ست که: جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال... یکی نیست بگوید حالا نمی‌گفتی می‌مردی؟

# |

وحید | 5:46 AM

سرهرمس این جا صرفن راوی است. خود حسین نوروزی بیاید پاسخ بدهد که چرا جزا شده جرم، در حالی که داشته. لابد برای آن که جزا کلن بعد از جرم اتفاق می افتد. یک تقدم و تاخری هست بالاخره در قضیه. چه می دانم.

# |

Sir Hermes | 5:50 AM

اصلا یک مزه ای دارد آدم ها را از روی دست خط و لحن خط شان شناسایی کنی که نگو !
(ببخشید که ربطی به این پست نداشت ولی باید میگفتم :دی)

# |

Roxana | 7:28 AM

جماعتی که نظر را حرام میگویند
نظر حرام کردند و خون خلق حرام

# |

Anonymous | 1:00 AM

Yes! Never take the lover for granted.

# |

Mohsen | 12:34 PM

Post a Comment