|
2010-10-04  سال ۱۳۸۸ شاهد وقوع رخدادهای مهم و دردناکی در خیابان‌های تهران بود. زمانی که این خیابان‌ها در همه‌جای دنیا نشان داده می‌شدند و همه می‌خواستند بدانند در آن پیاده‌روها و کنار آن دیوارها چه اتفاقاتی در حال رخ دادن است؛ ابری از ابهام واقعیت این اتفاقات را از ما پنهان و توانایی درک واقعیت را آنگونه که بود از ما سلب می‌کرد. اما این ابر بارها به واسطه نشر تصاویر فوری و اتفاقی کنار رفت، مستندهای آماتوری پرده از زندگی‌ای بر‌داشتند که از تصاویری که آن را روایت می‌کردند عظیم‌تر و مهم‌تر بود. تصاویر لحظاتی ممنوعه که در غیاب یک تصویر کلی از واقعیت اهمیت فراوانی یافته و به شمایل‌هایی در خور اتفاقات پیش آمده تغییر شکل پیدا کرده بودند. اما یک چیز قطعی بود: این خیابان‌ها مملو از جمعیت بودند، سیل بی‌پایان مردم آنها را پر کرده بود طوری که کف خیابان در ازدحام این پیکر‌‌ه‌ها دیده نمی‌شد. (+) مجموعه عکس‌های بی‌عدسی مهران مهاجر از تهران رسمن غافل‌گیرم کرد. این که این‌طوری جای خالی کسی، کسانی را به رخ بکشی. |
Post a Comment