می‌گویند در آغاز کلمه بود. لابد کیفیت پایان هم باید یک چیزی در همین مایه‌ها باشد. یک جایی، از یک وقتی، کلمه‌ها شروع کنند به رنگ‌باختن، لای کتاب‌ها، نامه‌ها، دفترها و شعرها. این‌جوری که اول از معنا تهی شوند، چشم از روی‌شان عبور کند بی‌که خاطره‌ای، کسی، چوبی، چیزی را تداعی کنند. یک جوری که آدم اعتمادش را به کلمه‌ها از دست بدهد. درخت دیگر درخت نباشد. سخت و استوار نباشد. بعد که دست تو را نگرفتند و جایی نبردند،که دیگر تسلی ندادند و التیام نبخشیدند، بعد کم‌کم شروع کنند به محو شدن. و صفحه‌ها بشوند الواح روشن بی‌معنی. پایان جهان یحتمل یک چنین گورستانی از صفحات سپید باید باشد.
(+)
Post a Comment