|
« سر هرمس مارانا »
شوالیه‌ی ناموجود |
|
2012-07-25
«اینستاگرام» یا چگونه آدم باید گاهی یاد بگیرد دست از نگرانی بردارد یا باد هرکجا که بخواهد فیلان
واکنش‌هایی از این دست، سرهرمس را یاد آن دورانی می‌اندازد که تکنولوژی عکاسی دیجیتال تازه سروکله‌اش پیدا شده بود. فریاد وانفسایی بود که از اطراف و اکناف جهان سر داده می‌شد که ای داد، کلن ای داد. بعد اما خدا را شکر ماندیم و دیدیم که چه‌طور کم‌کم دوربین‌های ریز و درشت دیجیتال رفت تا همه‌ی سوراخ‌سنبه‌های جهان. پیر و جوان دوربین دست‌شان گرفتند و کلیک‌کلیک. فریاد وااسلاما بلند شد که ای‌داد، شان و حرمت عکاسی و عکاسان، ای‌داد. بعد البته صداها فروکش کرد. استیج‌های پنج‌گانه‌ی کذایی را طی کردیم و رسیدیم به مرحله‌ی پذیرش. قبول کردیم که اشکالی ندارد همه دوربین دست‌شان بگیرند و کلیک‌کلیک، حتا بلاه‌بلاه. هر لحظه از جهان کیلوکیلو تصویر تولید شود و الخ. فیسبوک و امثالهم که آمد به یک حالت اشباع‌طوری رسیدیم از تصاویر. از رفقا و ثبت لحظه‌های‌شان. بعد سازمان حفظ شان و حرمت عکاسان ادعا کرد که خب، همه عکاس شده‌اند قبول، اما همه که بلد نیستند عکس خوش‌آب‌ورنگ بگیرند. این شد که خیال‌ها راحت شد. تا این که «اینستاگرام» و امثالهم پیدای‌شان شد. فریادها، وااسفاها دوباره بلند شد. چه کنیم؟
یک زمانی مرحوم آیدای کارپه‌دیم یک تز جالبی داشت در مورد بچه‌ها. که اگر قرار است بازی کنند بهتر است در صفحه‌ی بزرگ‌تری بازی کنند که لااقل چشم‌شان اذیت نشود. در همین راستا معتقد بود که آی‌پد بهتر از آی‌پاد و پی‌اس‌پی و امثالهم است. راست هم می‌گفت خداییش. حالا حکایت این غول جدید که قرار است همه را قورت بدهد هم همین است. اگر قرار است کلیک‌کلیک عکس تولید بشود و «به اشتراک» گذاشته شود، چه اشکالی دارد لااقل خوش‌آب‌ورنگ باشد. اینستاگرام کار بدی نمی‌کند. برمی‌دارد عکس‌های ما را با فیلترهای آماده‌اش خوش‌رنگ می‌کند. کاری می‌کند این فوج عکس‌های به‌اشتراک‌گذاشته‌شده چشم‌نواز باشند. سازمان حفظ شان و حرمت عکاسان هم می‌تواند سرِ آسوده بر بالین بگذارد. اینستاگرام به آدم‌ها سوژه نمی‌دهد، قاب نمی‌دهد، صرفن دست‌شان را می‌گیرد، همین.
داریم دوباره برمی‌گردیم به دورانی که کانسپت، که ایده، که موضوع از همه‌چیز مهم‌تر بود. حالا که همه دوربین دست‌شان می‌گیرند، که همه می‌شود که عکس‌های‌شان خوش‌رنگ و چشم‌نواز باشد، «عکاس» آن آدمی است که بلد باشد از چه چیز عکس بگیرد، آن کسی است که پسِ پشتِ عکس‌هایش، پشتِ مسیر عکاسی‌اش یک ایده‌ی خوب داشته باشد.
سرهرمس اسباب‌بازی جدیدش را دوست دارد. این که با کلیک اول عکس بگیری، با کلیک دوم خوش‌رنگ‌ش کنی و با کلیک سوم از همان وسط خیابان بفرستی‌اش روی تامبلر، مثلن. یک فاز علیحده‌ای است کلن. خیلی مقایسه‌اش نکنید با ماجرای عکاسی و پردازش تصویر و الخ و بلاه‌بلاه. موضوع این سرعت انتقال است و ثبت و انتشار خوش‌رنگ همان لحظه. این که کلیک، کلیک و کلیک. خب؟
Labels: راه‌کارهای کلان |
تنبلی کردم خودم نگفتم
اصلن ولش کن . به گمانم اثرات فوت آن مرحومه است هنوز !
چه‌طور پیدایتان کنم در اینستاگرام؟
من:
shokoofehzd
va in dastan e honar boudegiye akasi az avale tavalodash bahse daghi boud...ama khodat ham gofti in rouzha concept ast..hamishe hamin boude ta hadi...
Post a Comment