|
« سر هرمس مارانا »
شوالیه‌ی ناموجود |
|
2012-12-12
من و تو چه بی‌کس‌ایم وقتی تکیه‌مون به باده
این را آقای داریوش می‌فرمایند. این چند روز، صدبار، صدهزار بار. جوری که صدای ملت دربیاید، از فرط تکرار. «من و تو» برداشته صد آهنگ ماندگار ایرانی را به انتخاب بیننده‌هایش انتخاب کرده. این شده آهنگ هشتاد و چهارم. باورتان می‌شود؟!
می‌گوید چرا این همه «غم» و «گریه» دارد این صد آهنگ برترتان. می‌گوید چرا همه دوست دارند آهنگ‌های غمگین گوش کنند. می‌گویم چون آدم‌ها دوست دارند ترانه‌ها قصه‌ی رنج‌شان را برای‌شان بگوید. می‌گویم چون آدم‌ها خوش‌حال که هستند می‌رقصند. می‌خندند. می‌بوسند. آهنگ گوش نمی‌کنند. آهنگ گوش می‌کنند وقتی یک جایی از درون‌شان خوش‌حال نیست. وقتی یک جایی‌شان درد می‌کند. وقتی جهان‌شان درد می‌کند. این‌ها را نمی‌گویم. اکتفا می‌کنم به این که لابد آن‌ها که انتخاب‌شان این صد آهنگ غمگین بوده آدم‌های غمگینی بوده‌اند. تو گوش نکن. گوش نمی‌کند. گوش‌هایش را می‌گیرد. می‌گوید اصلن بتهوون بذار. می‌‌خوام بخوابم.
Labels: ای داد |
عالی
Post a Comment