|
2013-03-01 
«آذر شریعت‌رضوی، مصطفا بزرگ‌نیا، احمد قندچی- ۱۶ آذر ۱۳۳۲- دانشکده‌ی فنی، دانشگاه تهران، تهران»
از مجموعه‌ی «به روایت یک شاهد عینی»
۱۳۹۰ - چاپ رنگی روی کاغذ عکس - ۲۶۷ در ۱۱۰ سانتی‌متر
آزاده اخلاقی می‌گوید از مرگ شروع کرده. بعد کم‌کم رسیده به مرگ آدم‌های مشهور. به مرگ‌های تراژیک معاصر ایران. به مرگ‌هایی که هیچ سند تصویری‌ای از آن‌ها موجود نیست. بعد با دقت آن‌ها را بازسازی کرده. یک لحظه‌های ویژه‌ای را مستند کرده. می‌گوید حضور خودش در عکس‌ها برای این است که تاکید کند که عکس‌ها صرفن مستند نیست. که روایت شخصی اوست از آن لحظه‌ها. (به‌شخصه عکس لحظه‌ی مرگ فروغ فرخ‌زاد من را خیلی گرفتار خودش کرد)
گالری محسن را این‌روزها دریابید. به‌نظر سرهرمس یکی از به‌ترین پروژه‌های این سال‌هاست این مجموعه. در یک وضعیت حرفه‌ای هم انجام شده. پروژه تهیه‌کننده دارد، عکاس دارد، طراح صحنه و لباس دارد. گریم دارد. و خانم اخلاقی در نقش کارگردان/معمار پروژه کاری کرده که آدم را بدجور درگیر خودش می‌کند. تکراری‌ست اگر بخواهم به آقای بارت ارجاع‌تان بدهم و نقل‌قول و الخ، اما خیال می‌کنم همیشه این عکس‌ها بودند که مرگ را در خودشان داشتند. مرگ آن لحظه‌ی خاص را. این‌جا و در این پروژه اما عکس مستقیمن خود مرگ را نشانه گرفته. مرگ را ساخته و پرداخته. لحظه‌ای را که واقعن در تاریخ وجود داشته اما هیچ عکسی نبوده تا مرگ آن لحظه را رقم بزند، ساخته و ثبت‌ش کرده. یک جور مرگ مکرر. بعد رد پای این مرگ‌ها را گرفته و از تاریخ بیرون کشیده و آورده به زمان حال. به یمن حضور عکاس در عکس‌ها. مرگ را مکرر و مزمن کرده. حیف است نبینید.
Labels: اتاق نیمه‌تاریک, از پرسه‌ها, من، رسانه, نشاط‌آورها |
Post a Comment