Sir Hermes Marana

2013-04-27

روی تپه، مشرف به دره‌ی قرمز نشسته بودم اول صبح. داشتم لولیدن‌شان را تماشا می‌کردم. دست‌هایم را سایه‌بان کرده بودم و از دور نگاه‌شان می‌کردم که چه‌طور بالا و پایین می‌شوند و کج و راست خم می‌شوند و از خود بی‌خودی می‌کنند و بی‌نوبت به هم می‌رسند و دور می‌شوند از هم و در هم شده خنده و گریه و خوابیدن و لالایی و لا-لایی‌شان. بعد با خودم فکر کرده بودم انگار قرار اصل‌تر است از یار. برای همین است لابد که بی‌قراری‌ها به چشم می‌آیند. بی‌یاری‌‌‌ها اما گرگ‌ومیش‌ و نامعلومند، ناچیز و پُرشمارند.

Labels: از پرسه‌ها, خواب‌های مکرر

Comments:

نوشته هایی که آدم بی هواو از خود بی خودشده، کلیک می کند روی تیترش که برود حتمن از توی خودِ وبلاگ بخواند

# |

Anonymous | 5:18 PM

نوشته هایی که آدم بی هواو از خود بی خودشده، کلیک می کند روی تیترش که برود حتمن از توی خودِ وبلاگ بخواند

# |

Anonymous | 5:18 PM

Post a Comment