|
« سر هرمس مارانا »
شوالیه‌ی ناموجود |
|
2013-06-08
نشسته‌ام حد و حدود یک دولت/نظام/حاکمیت ایده‌آل را دارم برای «خودم» آرزو می‌کنم. آرزو هم که بر جوانان عیب نیست، هست؟
فهرست مطالبات و انتظاراتم مفصل است. خلاصه‌شان که می‌کنم در کلیات، می‌بینم اول از همه مایل‌م اصولن دین و دنیای‌ش از هم سوا باشد. یک حکومتی باشد منطقی باشد، عقل‌مدار باشد. از آدم‌های عاقل و بالغ و فهمیده تشکیل شده باشد. که کلن کاری به کار معنویات ملت نداشته باشد. قوانین‌ش را هم از یک آبشخور دیگری غیر از هر مدل دینی بگیرد، انسانی باشد. جوری که آدم دین‌دارش هم بتواند با خیال راحت به فرایض شخصی‌اش برسد، جوری که فرایض شخصی‌اش حقی از آدم بی‌دین پای‌مال نکند. در قدم بعدی دلم می‌خواهد نهادهای‌ش یک‌جوری تنیده شده باشد که امکان وجود و بروز دیکتاتوری شخصی یا قومی یا طبقه‌ای در آن به صفر برسد. یک جور جمهوری غیردینی و دموکراتیک.
همه‌ی فهرست‌م را که شامل خواسته‌های شخصی و شهروندی می‌شود می‌توانم در همین دو بند فوق بگنجانم. بعد نگاه می‌کنم به این هشت نفر. می‌بینم که هیچ‌کدام‌شان، محض رضای خدا هیچ‌کدام‌شان قادر نیست این دو بند را برای من تحقق ببخشد. خاتمی و کروبی و میرحسینِ دوست‌داشتنی و هاشمی‌اش هم نبودند. چه‌کنم؟
راه اول‌ش این است که بگویم خدافزشما. قهر کنم. چمدانم را ببندم و بروم. راه دوم‌ش این است که تفنگم را از زمین بردارم، «لیترالی» بردارم. راه سومش هم همین راهی‌ست که این روزها عموم رفقا و معاشرین‌م دارند از آن حرف می‌زنند. خواسته‌های حداکثری‌ام را در دلم نگه دارم، بعد بگردم از گزینه‌های موجود آن بابایی را انتخاب کنم که کم‌ترین فاصله‌ی بعید را با آرزوهای من دارد. لااقل خیر اگر نمی‌رساند شر کم‌تری برساند.
سرهرمس به آقای حسن روحانی رای خواهد داد.
Labels: کلن |
با آنچه كه در اين دوره در احراز صلاحيتها گذشت و آنچه را كه به عنوان نزديكترين تجربه از سال ٨٨ در خاطر داريم
اصولا آيا زمانى ، شرايطى ، حالتى را مى توان تصور كرد كه تصميم شوما مبنى بر راى ندادن قرار گيرد ؟ آن شرايط كدام است ؟
اگر نه بهتر نيست بگوييم / بگويى من همواره راى ميدهم ، خلاص .
ارادت
رای‌دادن هیچ هزینه‌ای جز شال‌وکلاه‌کردن و انگشت را جوهری کردن ندارد. و من همواره ترجیح میدهم اندکی امید داشته باشم.
روزی که ناامید شوم رای نخواهم داد و چمدانم را هم خواهم بست.
من هم به ایشان رای میدهم تا مملکت بیشتر از این به فاک نرود
خانواده و دوستان و هموطنانم از ترس فردا به خود نلرزند
اگر بدانم اوضاع فقط کمی بهتر می شود یا فقط بدتر نمی شود رای میدهم
چه چیز برای اینها بهتر از اینکه ما گوشه خانه بنشینیم و کاری به کارشان نداشته باشیم و به خیالمان انتخابات را تحریم کنیم؟
و چه چیز بدتر از این برای ما که هیچ نقشی در بدتر نشدن این اوضاع نابسامان نداشته باشیم؟
وجدانم درد می گیرد اگر رای ندهم
رای می دهم
به روحانی
اینجا طبعن !
Post a Comment