« سر هرمس مارانا »
شوالیهی ناموجود |
2008-01-16 عمدهی حرفها را آقای دوباتن در همان هنر سیروسفرشان دربارهی آقای هاپر زدهاند. چیزی که نگه میدارد نگاه را مدتها روی تابلوهای این آقا، جذابیت پنهان در مسافرخانهها و رستورانهای بینراهی نیست. در ایجاد همدردی با آدمهای تنهای تابلوها است. وقتی برای خودشان به منظرهای از پشت شیشه خیره شدهاند، کتابی ملالآور در دست گرفتهاند، جایی میان تعویضکردن لباس، نوشیدن چای، خوابیدن، گپزدن یا تماشا، برای لحظهای درنگ کردهاند و خیره شدهاند. آقای هاپر این لحظهها را گیر آورده، جایی که آدمهایاش برای دمی تنها شدهاند. با خودشان. اینجوری است که مزهی رخوتآلود همان لحظههای گیجِ فرار، زیر زبانتان تا مدتها میماند. |