Sir Hermes Marana

2010-12-01

It's no fun hurting someone who means nothing to you

کمی بیش‌تر از یک سال دیگر، 2012 می‌شود و گمان نکنم اصولن کسی پیش‌قدم شود بیست‌ساله‌گی Bitter Moon آقای پولانسکی را جشن بگیرد. این‌جور فیلم‌ها جشن‌گرفتن ندارند. این جور «خودزنی»های بی‌رحمانه، چنان بی‌رحمانه که نه فقط به خودش رحم نکند، که به هیچ‌کدام‌مان، بعد از دیدن‌ش. سرهرمس هنوز خاطره‌ی هراس اول را در ذهن‌ش دارد، وقتِ نوزده‌ساله‌گی‌اش، که دونفری نشسته بودند، سیگارکشان و خفه‌خون‌گرفته، توی آن تله‌ویزیونِ کوچک، مانده بودند دل بدهند به اروتیسمِ افسارگسیخته‌ی «میمی» و «اسکار» یا ویرانی‌ای را تماشا کنند که بهت‌ش تا مدت‌ها ول‌شان نکرده بود. سرهرمس مدت‌هاست که هربار به مقوله‌ی انتقام، به حدیث تلافی، به خاصیتِ آینه‌گیِ روزگار، به تقاص کلن، فکر می‌کند، چیزی جز سرشت سوزناکِ «میمی» و «اسکار» به ذهن‌ش نمی‌رسد. برقی که در چشم‌های بی‌رحم/زجرکشیده‌ی میمی بود وقتی که آمده بود بیمارستان، دیدنِ اسکارِ فلج‌شده، و گفته بود آن جمله‌ی مشهورش را، که خبر خوب این است که اسکار فلج شده، خبر بد اما این است که قرار است میمی از او پرستاری کند. بعدها، همین‌ش فقط یادم مانده بود. همین که سرنوشت گاهی این‌جوری یک وضعیت بشری‌ای را به‌تندی آن چنان برعکس می‌کند، آن‌چنان جای ظالم و مظلوم عوض می‌شود که تنها می‌توانی نگاه‌کنی، نفس‌ت هم درنیاید. همین.

Labels: سینما، کلن

Comments:

چند وقت پیش دوباره دیدمش. این حس بدی را که می گفتی با تمام وجود احساس کردم. دفعه اول که دیده بودمش انگار بچه تر بودم حالیم نشده بود

# |

Mrs Shin | 11:44 AM

بالاخره بعد از مدت ها فایرفاکس اجازه داد من هم چند خطی کامنت بنویسم برات.
Bitter Moon ...اسمش هم هنوز تنمو می لرزونه.ابهت ویرانی اش چیزی نیست که از یادم بره.

# |

بنفشه | 4:07 AM

قبول قبول اما وقتی این وضعیت عوض می شود که منتظرش نباشی . خود به خود اینگونه بشود. اما اگر بخواهی از آسمان که اینگونه بشود ممکن هم است که نشود اصلن . عین زمان شباب که دختری بما نوچ می گفت و ظلمی در حقمان کرده بود و عهد می بستیم که برویم به یک جایی برسیم که حالش گرفته شودو پشیمان بشود از کرده اش .اما هیچ فکر نمی کردیم که آن خانمه همانجا سرجایش نیاستاده که! جلوتر رفته . همان چند قدمی که قبلن بودِ :)

# |

علی | 5:45 AM

و اینکه آن روزگار بد کردار ، فلک غدار ، آن دادار ، آفریدگار ، آن نویسنده ی پیشانی نوشت و آن داننده ی هر سرنوشت ، آن آگاه به هر قصه ی ناگفته و آن خواننده ی هر نامه ی نانوشت ، آن عالم بر سر والخفیات ، آن لعبت باز ، چه میخواهد از این بازی ی سرنوشت ، از این لعبتکان ؟! چه میخواهد از جانمان ؟! از جانمان چه میخواهد ؟!

# |

کیقباد | 10:01 AM

می دانی
هر وقت که یادش می افتم لذت انتقام را در بند بند وجودم خس می کنم

# |

فرود | 11:31 AM

Post a Comment