|
« سر هرمس مارانا »
شوالیه‌ی ناموجود |
|
2011-01-22 از جناب آقای شوپنهاور یک کتاب/جزوه‌ی کوچک و فوق‌العاده موجود هست که در ترجمه نام‌ش شده «هنر همیشه‌برحق بودن». حالا نه که حاوی نکات و «تریک»های خیلی بدیع و گفته‌نشده‌ای باشد، نه، ولی تجمیع همه‌ی این «بازی»ها و ترفندها، کنار هم، آدم را از دو جهت خوش‌حال می‌کند. هم این که بر اثر تمرین و تکرار یادت می‌ماند روزی روزگاری اگر نشستی روبه‌روی آدمی که دیدی داری «می‌خوری»، دیدی دارد یک‌جوری سرت بی‌کلاه می‌ماند، دیدی حواس‌ت نیست و هی داری کم می‌آوری، تو هم دست کنی در کیسه‌ات و یک‌چندتا از این «پند»های بی‌شرفانه‌ی آقای شوپنهاور را بیرون بکشی تا عجالتن بیش‌تر توی سرت نخورد. دوم هم این که اصولن چشم‌هایت را باز کنی، وقت‌هایی که طرف مقابل‌ت دارد رسمن «تریک» می‌زند برای برنده‌شدن، که بدانی از کدام طرف و چه‌طور داری می‌خوری و چه غلطی باید بکنی کلن. طبعن دارم از موقعیت‌های «جدلی» حرف می‌زنم صرفن. وقت‌هایی که حقیقت ارزش چندانی ندارد و تنها برنده‌شدن مهم است. و این که این صرفن‌برنده‌شدن‌به‌هرقیمتی اصولن چرا باید مهم باشد هم نکته‌ای است که مربوط به بشر اولیه می‌شود و ما صرفن ناقلان معصوم ژن‌ها هستیم و بس. چند روز پیش کتاب را در سرویس بهداشتیِ خانه‌ی رفیقی دیدم (گفته بودم که چه‌قدر خوش‌حال می‌شوم از خانه‌هایی که در توالت‌شان کتاب نگه می‌دارند؟) یادم افتاد بروم یک جایی از کتاب این را برای خودم با مداد بنویسم: «مجبور نیستی در هنگامه‌ی جدل، به تک‌تک شبهات و مواردی که طرف مقابل به سمت‌ت پرتاب می‌کند جواب بدهی. درواقع، وقتی یک لیستی از سوال به صورت‌ت، هم‌زمان، برخورد می‌کند، خودت را ملزم نکن به پاسخ‌گوییِ به همه‌ی موارد. صرفن همان قضیه‌هایی را که برایش جواب دندان‌شکن و محکمه‌پسند داری پاسخ بده و رد شو. طرف مقابل‌ت در نودوسه درصد اوقات آدم محترمی است و دوباره برنمی‌گردد سوال یا مورد اشکالش را تکرار کند. در به‌ترین حالت هم حواسش پرت جواب‌ت می‌شود و بحث حول همان موردی که در آن سربلندی ادامه پیدا می‌کند و عاقبت‌به‌خیر می‌شوی. در موقعیتِ برعکس، می‌توانی اگر واقعن قضیه برای‌ت مهم بود، محترم‌بودن را کنار بگذاری و خیلی سفت و جدی برگردی سر سوال‌های‌ت و تکرارشان کنی. یا لااقل به‌روی طرف بیاوری که جواب این و آن مورد را هنوز دریافت نکرده‌ای و حواس‌ت هست که دارد جواب‌ت را نمی‌دهد یا جوابی ندارد که بدهد کلن.» Labels: از حرص‌ها و آدم‌ها |
هر شايدي متصور است . بقول خودتان ، طبعن !
خوشحالی2
Post a Comment