« سر هرمس مارانا »
شوالیهی ناموجود |
2013-03-16
یک وقتهایی هم هست که یک آدمهایی مثل همین آقای «جرمی من» انگار سوراخ دعا را پیدا کردهاند. طرف یک استعداد وحشتناکی در قلمگرفتن و قلمزدن دارد، بعد همینطور برمیدارد تولید انبوه میکند. نقاشیهایش دکوراتیو به معنی کامل کلمه هستند و مردمپسند. علیالخصوص فیگورهایش. سرهرمس بهشخصه دل نمیکند از تماشای مجموعهی «فضای شهری» این آقا. میگویند نگاهش به شهر کلن «خیس» است. اضافه کنید که رنگ و هوای مونوتُنای که میدهد به مناظر شهری، قبل از این که خط و رنگش امضای شخصی جرمی من باشد، یک روحای به آن لحظه از شهر میدهد که بعید میدانم در جان کسی رسوخ نکند. هواییاش نکند. پرتابش نکند.
+ و + و + را هم ببینید، مستفیض شوید. Labels: از پرسهها, نشاطآورها |